دژاوو

 

تا حالا آهنگ half a man از دین لوئیس رو شنیدین؟ هربار میخونمش یا به گوشم می رسه یه تصویر مثل فیلم از جلوی چشمام رد میشه. تصویر یه ساحل ماسه ای سفید تو شمال اسپانیا که  افق نگاهم تو ساحل از رو به رو به اقیانوس وسیع و از غرب به کوه های صخره ای زمختی ختم میشه که دندانه دندانه از داخل آب سر برآوردن. میون این صخره ها یه فانوس دریایی سفید و قرمزه. ساحل کاملا خلوته و صدایی جز هیاهوی اقیانوس به گوش نمی رسه. جایی که دور از خونه نیست و زمانی روشن اما انقدر زود که بقیه هنوز خوابن...و حضوری واضح از نگاهی خیره که همه جا حس میشه. طوری واضحه که انگار بخشی از خاطرات خودمه. داستان عجیبی از قبل و بعدش ساختم که از یه دو خطی تو یه کتاب تاریخی فلسفی شروع شد درباره همزیستی عجیبی از آدم های متفاوت برای یه آزمایش که تنه میزنه به سنتی جاهلی بین اعراب بادیه نشین! اما فکر می کنم فضایی که با شنیدن آهنگ خیالمو به پرواز درمیاره بیشتر از داستان عجیبم به کتاب «شاهزاده مه» از سه گانه مه مربوط باشه. نمی دونم این کتاب رو خوندین یا نه. پیشنهادش نمی کنم. سَمّیه که برای خیال پردازی نوجوانانه خوبه ولی عجیب به این آهنگ می خونه هم فضاسازیش و هم شعرش. این ازون دست لذت های گناه آلود و بی اهمیتیه که امشب دوباره با گوش دادن به صدای ماتم زده دین لوئیس تو خاطرم زنده شد و محظوظم کرد!

 

 

پ.ن:  اسپووووویل: مخصوصا اونجاش که میگه: Cause I'm a sinking ship that's buuuurniiing...so let go of my haaaand'