در آرزوی طوفان، وابسته به خاک!

آدمیزاد اگر بیش از حد جایی بمونه مثل درخت میشه؛

ریشه‌هاش رو تا اعماق می‌رسونه و جدا کردنش تبر می‌خواد.

درد داره.

و همیشه یه بخشی از وجودش اونجا باقی میمونه.

گاهی به قلب یه آدم، یا به یه قطعه زمین، و گاهی حتی به یه منظره دوردست وابسته میشه.

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------

پ.ن: حس می‌کنم یه طوفانی وارد کنج عزلتم شده. مثل فرودو که رویای الف‌هارو به گرمای بگ‌اند داد و زمان عزیمت خوشحال/ناراحت بود حس می‌کنم می‌خوامش و نمی‌خوامش. از سال پیش تا الان همه‌چیز زیادی تغییر کرده و من بیشتر از همه‌چیز. و هنوز تغییر دلخواهم رو نمی‌بینم.