***
دلم سفر می خواد...
وقتی این و تو خونه می گم همه میگن آخ! شمال...آخ! قشم..آخ...!
هرچند خودمم همون لحظه می گم آخ! آره...
اما یه چیزی گوشه دلم می گه : نه ازون سفرا...
البته منظورم این نیست که شمال و قشم و... نباشه. من دیوانه وار همه ی این جاها رو دوست دارم و کلی جای بکر توشون سراغ دارم واسه گشتن.
اما وقتی دارم می گم سفر، منظورم حس نابیه که بندیِ زمان و جا نیست.
چند ماه پیش اواخر پاییز بود فکر کنم، که با چند تا از دوستای هم دانشگاهی رفتیم سفر. اونم نه یه جای خوش آب و هوا...زدیم به کویر..یزد!
ناگفته نماند که من در راستای یه دندگی و عدم سازشی که گهگاه در روحیه مداراگرم نمود پیدا می کنه از هیچ تلاشی جهت نرفتن یا بهم زدن سفر دریغ نکردم. هرچند به صورت مخفی که یه وقت کسی به نقشه های پلیدم آگاه نشه...اما نشد. و من بگی نگی ناراضی همراه شدم. نه اینکه بدم بیاد که اتفاقا چون اولین تجربه سفر نسبتا مستقل ام بود ( اگر اردوهای مزخرف مدرسه رو ندید بگیرم ) براش ذوق هم داشتم اما حرفم این بود که ما مگه چند بار سفر می ریم که همچین جایی و همچین وقتی انتخاب کردیم که بجز چهار نفر دیگه هیچکس پایه اومدن نباشه؟ تو اوج درگیری کنکور بچه ها... اونم وقتی می تونیم یکم صبر کنیم و جای بهتری بریم با جمعیت بهتر...
توهین به یزد نباشه که اتفاقا به نظرم شهر جالبی بود..اما خب..بلاخره فرقه بین یزد با گیلان..و خودتون حساب کنید که مجردی کجا بیشتر خوش می گذره...
القصه...رفتیم و از همون لحظه اول معلوم شد این سفر قراره خوش بگذره..از خل و چل بازیای شش تا دختر کنار هم تا رسپشن خواب آلود هتل که مارو اون وقت صبح تو گرگ ومیش و مه و کوچه های خوفناک یه لنگه پا نگه داشته بود...با اینکه روزها طبق انتظار باید سنتی و بی هیجان خوش می گذشت اما نمی دونم چرا انقدر سرخوشانه گذشت...شاید این قابلیت کسایی باشه که باهاشون سفر میری..شاید برای همینه که میگن همسفر خیلی مهمه...و ما دو روز استثنائی داشتیم..نه بخاطر جاهایی که رفتیم و چیزایی که دیدیم..اون جمع استثنائیش می کرد..کارایی که می کردیم..حرفایی که می زدیم.
من مسافرت های خوبی رفتم..خوب خرید کردم..جاهای خوبی مسکن گزیدم! اما...
دلم می خواد یه هم چین چیزی و همه ی اونجاهایی که رفتم تجربه کنم...دلم می خواد یه جاهایی یه فلش بک بزنم..یه ادیت مختصر بکنم و یه خاطره ی دیگه رو هم کنار خاطره های قبلی بذارم.
دلم می خواد برگردم به اون هتل رامسر تو اون اتاق بزرگ با ویوی دو طرفه و این دفعه یه مشت خل دورم باشن که با هم اتاق و بهم بریزیم و آواز بخونیم و برقصیم...و بعد از خستگی ولو شیم روی تخت و یه فیلم نگاه کنیم!
دلم می خواد برگردم به اون سوئیت رویال تو چالوس و این دفعه موقع تاریکی عین اجنه دنبال هم کنیم و هم و بترسونیم و وقتی همه خوابن بریم توی تراس و تکیه بدیم به صندلی ها و یه نگاه به دریا یه نگاه به خوراکی ها حرف بزنیم...راجع به همه چی..مثل اون شبا توی یزد..رو تختای حیاط هتل..وقتی همه خواب بودن...
دلم می خواد برگردم توی قایق تو غار علیصدر و به جای یه ذره دست به آب بردن و لبخند زدن و تعجب، این بار از خنده کف قایق پهن شم..با همه چی عکسای مسخره بگیریم و تو غار میتینگ بذاریم!!!
دلم می خواد برگردم به همه ی اون جا هایی که رفتم و این بار باکلاس بودن و دختر خوب بودن و کنار بذارم و با همـــــــــــــــــــه ی وجودم سفر کنم و لذت ببرم...
و وقتی خاطرش رو تعریف می کنم درست مثل اون لحظه ای که دارم میگم: «یادش بخیر، ساعت دو و نیم شب تو اون شهر ساحلی بیرون بودیم...همه جا ساکت بود ولی ما نمی تونستیم دست از خندیدن برداریم...چه کنسرتی بود...» خنده ی شیرینی تمام صورتم و پرکنه و بعد آه...و بعد..چــــقدر خوش گذشت...
و اگر این بار به جای تمام اون جاهای شیک یه جای سطح پایین تر هم باشم ناراحت نمی شم..چه..برحسب تجربه من...جای بد و غذای کم و بلا بلا بلا، روزهای بعد سفر به یاد نمیان...اون چیزی که تو یاد آدم می مونه طعم زندگیه و خنده ها....جوونیه و خنده ها...دیوونه بازیه و خنده ها...خنـــده ها...
پ.ن: البته کم با خانواده گرام نخندیدم اما خب..همه می دونن منظورم چیه! داغیه که رو دل خیلی ها می مونه!
* : اشاره به آهنگی از گروه OneDirection به همین نام...البته بیشتر Chorus اش :دیــــ
***
ناگهان کیتینگ به بالای میزش پرید و پرسید:«چرا من اینجا ایستاده ام؟»
چارلی چنین نظر داد:«برای اینکه خودتون رو قدبلندتر احساس کنید؟»
«من روی میزم ایستاده ام تا به خودم یادآوری کنم که ما باید بی وقفه خود رو واداریم که به چیزها با دیدی متفاوت بنگریم. جهان از این بالا متفاوت به نظر می رسه؛ اگه باور نمی کنید خودتون این جا بایستید و امتحان کنید. همه به نوبت.»
بخشی از کتاب "انجمن شاعران مرده" اثر N. H. Kleinbaum
- ۳ نظر
- ۱۵ مرداد ۹۴ ، ۱۶:۲۸