بازگشایی کافه آرت؛ تعداد اعضا: یک نفر!

حدود سه یا چهار سال پیش یه گروه چهار پنج نفره داشتیم از آدمای نسبتا گوشه گیری که چند سر کشور زندگی می کردن و هرازگاهی به سرشون می زد یه کتاب خاص بخونن یا فیلم ببینن و بنویسن. دلشون می خواست شبیه گعده های ادبی و روشن فکری باشن اما به روش خودشون.

مغز متفکر ما یه نِرد بامزه ولی نسبتا خجالتی از حاشیه خلیج فارس بود. ایده های جالبی می داد. انقدر که برای انجامش واقعا ذوق داشتم. (هرچند که اکثر وقتا یا می پیچوندم یا وتو می کردم!) مثلا قرار می ذاشتیم تا هر کدوم یه کتاب از فیدیبو ( یا هر اپلیکیشنی، اون موقع فیدیبو رو بورس بود) انتخاب کنیم و بعد نمونه هاشون رو می خوندیم. بعد بر اساس تعداد آرای موافق یکی رو انتخاب می کردیم، می خریدیم، کامل می خوندیم و درباره اش با هم صحبت می کردیم. یادم نیست کلا چند تا نمونه خوندیم و این طور که به نظر میاد بیشتر از یکی دو تا کتاب نگرفتیم اما یه جورایی این اولین جمعی بود که نه برای هواداری از یه اثر خاص، بلکه براساس ذات خوندن و دیدن و نوشتن شکل داده بودیم و صرف انجام دادنش باعث می شد احساس کنم وقتم رو تو جوب نریختم!

بیشتر از خوندن، تماشا کردیم. فیلم هایی که اون موقع دیدم جزو خاص ترین های عمرمه چون معیار رتبه IMDB یا نقد نبود. دلی بود و معمولا معیارهای دست چین شده ای برای تماشا وجود داشت که مورد پسند جمعمون بود؛ چه اون کار اقبال عمومی رو داشته باشه چه فقط مامان فیلم ساز قربون صدقه کات گفتن هاش رفته باشه! و بحث درباره اش ابدا شبیه گعده های سینمایی نبود؛ چرا؟ چون ما چند تا آدم عجیب غریب بودیم که به زور چیزی از خود سینما حالیمون بود اما تا بخوای درباره انواع گفتمان روایی تجربه داشتیم. این بحث عمیق می شد و گاهی رگه هایی از طنز می گرفت. بعد صحبت به یه سمت کاملا پرت منحرف می شد و هرکس نظر شخصی اش رو راجع به یه موضوع فرعی تو داستان می داد و سرش کل کل های احمقانه ای می کردیم. البته من پرنسس گیف بودم! چون وقتی میشه یه چیزی رو با زبان بدن گفت چرا به زبان و انگشتم زحمت اضافی بدم؟! و چقدر این عادتم رو مخ بقیه بود!

 

بخشی از دهه سوم زندگی من با این حسِ توخالیِ ضمیمه شدن به جهانِ داستان های بیشمار و پراکنده، و احاطه شدن با تمام کلمات و احساساتِ نابِ دنیا گذشت و گاهی دلم برای اون موقع که بدون پیش فرض و قضاوت یه کار به ظاهر معمولی رو می دیدم و می خوندم تنگ شده. مخصوصا الان که حس می کنم کسر شانمه اگه برم سراغ فیلمی با ریت زیر 7! یا کتابی بخونم که قشر عامه می خونن یا برعکس، کتابی که اصلا طرفدار نداره!

 

مدتیه محض تنفس و دوام یه ساعتی رو حتما به فیلم و کتاب اختصاص می دم ، خیلی ناگهانی و دلی رفتم سراغ یه کار زیر 7! به فیلم از سال 2020 به نام My Salinger Year درباره دختری که به هوای یه زندگی سرشار از غیرمعمولی ها دانشگاه و دوستش رو ول می کنه و میاد نیویورک تا تو یه آژانس ادبی کار کنه و از قضا یکی از نویسنده های زنده ی این آژانس کسی نیست جز سالینجر معروف و گوشه گیر که یه دنیا هوادار داره و از همه شون هم فراریه. جالب ترین و نزدیک ترین ویژگی شخصیت اصلی داستان به خودم اینه که علیرغم اشراف نسبی هیچ وقت نزدیک کتاب های سالینجر هم نرفتم حتی ناطور دشت رو هم نخوندم!! و بعد از یه کتاب و این فیلم و یه خروار توصیه نامه دارم کم کم وسوسه میشم برم سراغش (چند تا ترجمه رو چک کردم اگه کسی درباره بهترین و نزدیک ترین ترجمه نظری داره خوشحال می شم باهام درمیون بذاره). و در ادامه این دختر هم دو به شکه...که اصلا حرفی که می زنه ارزش شنیدن رو داره؟ یه آرزو که نه جرئت انجامش رو داره و نه دل کنار گذاشتنش رو.

فضای فیلم بوی کاغذ و جوهر میده! این رایحه حتی از پشت نمایشگر هم به مشام می رسه و بالاتر از اون لذت شنیدن داستان های ظاهرا بی اهمیت همه آدم هاییه که یه روزی یه اثر خوب رو با روحشون لمس کردن و حالا نمی تونن باهاش خداحافظی کنن. پس چاره ای ندارن جز نوشتن. حرف زدن از درون و یا خلق یه دنیای جدید. انگار که قصه گویی یه چیز مسریه. تو می بینی، می خونی، می شنوی و دچار می شی.

و خب..بیا! دچار شدم!!

دلم خواست باز هم بی هوا یه کار به ظاهر معمولی رو تجربه کنم. درست مثل همون موقع بدون پیش قضاوت. از حصار امن این ناشر و اون فیلم ساز بیرون بیام و تو دنیای قصه ها و روایت ها ماجراجویی کنم. این احتمالا برای قلم خودم هم خوبه ولی می دونم که فعلا باید تنها انجامش بدم. ساعت های نامنظم برنامه زندگیم رو هم که بذارم کنار به اندازه تژاو تو غارهای درکه نیاز به گوشه نشینی دارم! و شاید یه روز مثل پیرس براون اون خلوت جزیره ای رو گذاشتم کنار...

شاید...

به قول شاعر: تا چه پیش آید برای من، نمی دانم هنور...

او

شاید این تصمیم بوی جنون بده اما قصد کردم پیدات کنم!

هرجایی که باشی و هر مدتی هم که طول بکشه، قصد کردم تسلیم نشم...

فقط یه اسم دارم،

و یه تصویر محو از یه خیالِ خواب آلود...

یا پیدات می کنم و شبیه رویاهام زندگی می کنم،

یا تا آخر همین تنهای سرخوش باقی می مونم...

رویا بافتن، رویا ساختن!(2)

داستان های واقعی کمی با ساخته های ذهنی فرق دارن و یک جرقه الزاما باعث نمی شه سرنوشت یه نفر تغییر کنه؛ همون طوری که زندگی من بعد از اون نصفه شب چندان تو اوج نموند و به جایی شاید بدتر از اول رسید. نمی خوام بگم تغییر نکرد اما من برای هیچ کدوم از اون تغییرات رویا نبافته بودم. همه واقعیت هایی بود که مجبور شدم بزرگ شم تا از پس شون بر بیام! این وسط تنها تغییری که کردم این بود که رویا بافتن رو هم فراموش کردم و دیوار اتاقم رو از یاسی به آبی آسمونی تغییر دادم! دیگه شب ها با فکر و دغدغه های نگران کننده ام می خوابیدم و با روشنایی روز چشمم به یه دیوار آبی رنگ می افتاد که حتی پشه هم منظره شو اشغال نمی کرد! روز هایی بود که بدون انگیزه ی انجام کاری روی تخت دراز می کشیدم و به دیوار خیره می شدم و به خودم می گفتم: زندگی لعنتی من همین قدر خالیه...و بعد تنها راهی که برا سر کردن با وحشت این فکر پیدا می کردم خیره شدن به صفحه لپ تاپ بود و دیدن فیلم یا سریال، اونم برای چندمین بار.

          آیا عمر من ملاحظه حالم و می کرد؟ خیر! چشم سفید مثل برق و باد می گذشت...من تنها بودم؟ نه ابدا! تازه دوست های جدیدی پیدا کرده بودم که راحت تر از قبل خودِ واقعی ترم رو نشونشون می دادم!...کسی جلوی راهم بود؟ بعد از اون بدبختیا حتی پدر مادرمم جرئت نمی کردن برام مسیر تعیین کنن!

          پس چه مرگم بود؟

          مرگم این بود که از بس به چیزایی که دوست داشتم حتی ناخنک هم نزده بودم، تمامشون به نظر دور از دسترس میومد...مثل بچه ای که تمام روزهای سال تو سوپرمارکت بهش چشم غره میرن تا چیزی  رو از رو هوس انتخاب نکنه و یه بار که بهش میگن انتخاب کن به خیال خودش دلش نمی خواد دیگه انتخاب کنه! در حقیقت دیگه هوس انتخاب و برداشتن چیزی رو نداره!

          اما هر آدمی تو زندگیش مثل فیلم ها یه لحظه از نگاه کردن به دیوار خالی و زندگی خالیش به ستوه میاد..تو یه لحظه با خودش قسم میخوره که آرزو پیدا کنه و بهش برسه! من آرزو داشتم و گشتم دنبال راه پله هاش...و چقدر در دسترس بود این لعنتی! تمام مدت جلوی چشمم بود و من فقط براش رویا می بافتم! باید به خودم روحیه می دادم تا بهش زودتر برسم. از اون آبی ساده شروع کردم و اولین طرح فکرمو روش سوار کردم. جاهایی که دوست داشتم، ادمایی که بهم حس خوبی میدادن، خاطراتی که یادآوریش دلم و گرم می کرد به ادامه راه و دوست هایی که می دونستم همراهمن..

          و شاید به نظر کلیشه بیاد اما حتی نفس کشیدن های الانم هم برای خودم هدف داره! من اونی هستم که قبول کرده مسئولیت زندگیش فقط و فقط دست خودشه و این زندگی دیگه بر نمی گرده! پذیرفتنش سخته چون فکر ترسناکیه اما اینکه بفهمی ناخدای کشتی ات خودتی بهت جسارت انتخاب میده. الان برای دیوار اتاق هزار تا نقشه دارم و برای زندگیمم همین طور. برعکس اون موقع خیلی وقت ها به زور می خوابم چون هنوز کلی زندگی دارم که قبل خواب باید بهشون برسم، و وقت؟ دیگه مثل قبل کش نمیاد! گاهی حتی نمیدونم چجوری گذشت!

          نه اینکه خیلی موفقم! نه اینکه الان برای خودم یه بک پکرم و نه اینکه به قله نزدیک شدم! نه! هیچ کدوم! تازه اول راهم..اما الان حتی از هر برگ کتابی که میخونم هم لذت می برم...حتی وقتی دست به قلموی نقاشی می برم هم ذوق میکنم و هرکاری انجام میدم با خوشحالی بهش خیره میشم...چون انتخاب کردم، زحمت کشیدم و انجامش دادم! این فرآیند شگفت انگیز رو فقط اونایی می فهمن که بیشتر عمر مجبور شدن مرحله اول و به یکی دیگه واگذار کنن، یا با غرولند از خیر دوتای دیگه بگذرن!

          یه لحظه ی حیاتی تو زندگی هر آدم هست که از رویا بافتن خسته میشه و دلش میخواد ثمره ی رویاهاش رو تو زندگیش ببینه...اون جاست که به خودش جرئت میده، آستین بالا میزنه و بدون توجه به اینکه خواسته اش چقدر نامتعارف و عجیبه شروع به ساختنِ رویاهاش میکنه!

پ.ن: فکر کنم نیاز به معرفی عکس اول متن نباشه. J

پ.ن2: تا حالا فکر کردین ما هم مثل شخصیت های فیلم ها یه موسیقی مخصوص به خودمون داریم؟

Natasha – Martin Phipps

تعطیلات به سبکِ یک مهندسِ بیکار!

 

امروز صبح – تقریبا ظهر- بلند شدم که به پروژه ی عکس برداری خواهر جان برسم. سرش انقدر شلوغه که خودش وقت نداشت بره عکس بگیره. هرچند که خیلی غر میزنه اما به نظر من سرشلوغی با اسکیسس زدن و درست کردن پاورپوینت درباره ی یه کتاب خونه با  معماری فوق العاده هرچقدرم سخت باشه شرف داره به سر و کله زدن با تیر و ستونای یه ساختمون بد قلق یا نوشتن تمرینای سیالات و هیدرولیک و بتن و کوفت و زهرمار!! هنوز یادش می افتم عصبانی میشم!! بگذریم..دوربین و برداشتم و راه افتادم سمت تجریش که از نانوایی اش عکس بگیرم . قضیه این بود که برای طراحی یه نانوایی تو قدم اول باید از ساز و کار و معماری نمونه های مشابه اش تو واقعیت باخبر شد. از اونجایی که فعلا مدرن ترین نانوایی های مورد نظر همانا شعبه های نان سحره منم رفتم سراغ دو تا بزرگشون که اگه شد و پخت هم داشتن از بخش پخت هم عکس بگیرم. همین جوری که دوربین به دست روبروی ساختمون وایستاده بودم و  چلیک چلیک عکس  می گرفتم یه حس خوشایندی هم داشت ته دلم و قلقلک می داد. می دونین ، آدم وقتی خودش جلوی دوربینه کمی معذبه اما دوربین به دست بودن لامصب انقدر احساس قدرت و اعتماد بنفس میده که نگو! اصن می تونی هرجا که معذبی یه دوربین برداری بری و به محض اینکه کم آوردی شروع کنی عکس گرفتن و عین خیالت هم نباشه! خلاصه کودک درونم امروز یه تجدید قوایی کرد مخصوصا تو شعبه نان سحر الماس که کارکنای زن شوخی هم داشت و یکی شون هربار دوربین نزدیکش میومد دو تا انگشتش و جلوی دوربین می گرفت و می خندید. آخر سر هم یه جایزه برای کودک باادب شده(!) درونم گرفتم و یه بسته نون از اونجا براش خریدم. توراه برگشت یاد یکی از فانتزی هام افتادم. داشتم فکر می کردم چقدر خوب بود اگه می تونستم تو یه بعداز ظهر آروم و نسبتا خنک از کتاب فروشی یه کتاب خوب بگیرم با یکی دو تا خرت و پرت دلخوش کُنَک یا قلمو و رنگ و بعدش یه سر به قهوه فروشی بزنم و یکم قهوه بگیرم و دست آخر برم به همچین جایی و نون بگیرم. دلم می خواست همه اش تو پاکتای قهوه ای کاغذی بود و بعدش با یه نوشیدنی دیگه می گذاشتم تو یه پاکت بزرگ تر و قدم زنان برمی گشتم خونه. قهوه رو می گذاشتم دم بکشه، نوشیدنی رو می سپردم به یخچال تا برای عطش شب خنک شه و بعد نون رو می گذاشتم رو تخته و با چاقو و خامه می آوردم  میگذاشتم روی میز، قهوه می ریختم و کتاب رو  هم برمی داشتم. لم می دادم رو کاناپه، تلویزیون روشن می کردیم و منم کتاب و باز می کردم و حالا نخون کی بخون. یه بعد از ظهر در صلح و آرامش کامل!(تنهایی کار کردن شاید لذت بخش باشه اما تازگیا رویاهام هم مثل واقعیتم تنهایی و برنمی تابه! حتی تو این تصویر کوتاه هم یکی دو نفر دیگه هستن که نشستن و تلویزیون می بینن و من با اینکه سرم به کار خودمه باید حضورشون و کنار خودم داشته باشم تا آرامشِ کامل رو حس کنم.)

 

 شاید کسی بالارو بخونه و بگه چه متجدد! حالا واقعا باید مثل فرانسوی ها خرید کنی و بیای خونه تا حالت خوب شه؟! شاید شنیدن این حرفا همچین حالی و القا کنه اما فهوای حرف من درباره حس اون کار بود،  که آرامش بخشه...من معتقدم هرآدمی بسته به موقعیت و زمان به شیوه ی خاصی آرامش پیدا می کنه. به شخصه روش های متعددی واسه آروم شدن دارم که گاهی با هم در تضادن و بسته به نوعِ حالِ بدم و  اخلاق و مودِ اون لحظه ام داره. گاهی همین طور فرانسوی وار شرایط کتاب خوندن و عصرونه خوردنم باید فراهم باشه گاهی هم باید جست و خیز کنم و مثل کولی های اسپانیایی برقصم تا حالم خوب شه..یه وقتایی هم نقاشی، آواز، فیلم و ... حتی تمیز کردن اتاق(این یکی  به شیوه کوکب خانوم بود!)..خلاصه که به تعداد چیزای آرامش بخشی که تو زندگی تجربه کردم راه هست برای حال خوب کردنم. اما همین من هیییچ وقت – تاکید می کنم هییییچ وقت – حالم با معماری سنتی و دکوراسیون و تفریحات ایرانی طور(!)) خوب نشده. دلیلشم جدی نمی دونم اما از گلیم و سفال و آبگوشت و دوغ و موسیقی سنتی مخصوصا ازونن چهچهه زنا(تازگیا میل عجیبی به بعضی از موسیقی های سنتی پیدا کردم اما اونم بسته به حالِ جنابِ حوصله داره.) و خیلی از نماد های ایرانی، نه اینکه بدم بیاد، ولی اونقدری بوجد نمیام که حالم خوب شه. دروغ نگم فقط با مانتو و کیفی که طرح ُگل گُلی داره ...اونم کمی و بسته به طرحش داره. این سلیقه اس. وقتی من دارم فضا سازی می کنم به من و همه کسانی که اینجوری فکر می کنن حس خوبی میده! مهم هم همینه. به قول معروف «همه را نمی توان راضی نگه داشت!»

 

***

 

خواستم بعد از مدت ها یه نوشته فلسفی به سبک خودم بذارم (ازینا که خودمم آخرش گم میشم!) اما ترجیح می دم این روزا،  که تنهاییِ قبلِ خواب به حد کفایت مسائلِ رنج آور رو - که تو روز سعی می کنم محوشون کنم - بصورت HD و بلکم با کیفت بهتر برام پخش می کنه، دیگه بقیه ساعتا ذهن بیچاره رو با فلسفه رنج ندم. فعلا که پاییز جاخوش کرده و یخش کَمَکی آب شده، آبرنگ نو ی تولدم داره کم کم کثیفف میشه – و پاک هم نمیشه! – و این نشونه ی خوبیه (چون بلاخره دارم از دارایی های بلوکه شده توسطط خودم استفاده میکنم) و کشف کردم که می تونم تو ماشین کتاب بخونم بدون اینکه حالت تهوع بگیرم (کافیه سرتون و به پشتی صندلی تکیه بدین). فیلم هست، کتاب هست، برنامه رسیدگی و رنگِ جدید دادن به  دیوار آبیِ آسمونیِ کنار تخت و یاد گرفتن چیزای تازه و کنکور هم هست. امیدوارم بشه با جرقه هایی که ازین کارا زده میشه تاریکی وحشتناکی که سعی می کنم نادیده اش بگیرم رو از بین برد. می ترسم، خیلی...اما به ترسم حق نمیدم.

 

 

پ.ن: شما هم حس می کنین بی جاذبه رو هوایین و ته زور زدنتون باعث میشه سرجاتون معلق بزنین یا فقط منم؟!

 

پ.ن2: احساس می کنم دختر درونم مدتیه که عجیب فعال شده. ضمن اینکه خیلی هم بیشتر از قبل متفکر شده!

 

***

 

«به تعبیری دیگر، نتیجه این می شود: زندگی اساساً ناعادلانه است اما حتی در آن صورت نیز امکان یافتن شکلی از عدالت در آن وجود دارد. چنین جست و جویی البته، شاید وقت ببرد و تلاش و کوشش بخواهد. شاید هم اصلا بی فایده بنماید. فقط خود شخص است که می تواند تصمیم نهایی را بگیرد و یکی از دو راه را برگزیند.»

از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم؟ - هاروکی موراکامی

 

 

اعترافات ذهن خطرناک من

بابام یه جمله ی معروفی درباره من داره که میگه : «این (اینجانب) طاقت شکست نداره!»

هرچند من سعی می کنم همیشه بگم این جمله غلطه و من می تونم آدم خیلی شجاع و محکمی باشم اما تو کنج ترین گوشه ی ذهنم یه صدایی هست که با این حرف موافقت می کنه و وقتی من انکار می کنم خاطره ها رو به نمایش می ذاره تا دیگه ادامه ندم.

مثلا من دوبار امتحان رانندگی دادم. بار اول تو دنده عقب سرعت گرفتم و برای اینکه کمش کنم با بد گرفتن کلاژ بدتر ماشین و خاموش کردم و رد شدم. یادمه وقتی رسیدم خونه بقیه هنوز خواب بودن (امتحان شهر کله سحره. نصفه شب باید بری دم آموزشگاه تا بهت وقتی افسر هنوز خوش اخلاقه نوبت  برسه!) وقتی شنیدن خواستن با شوخی و خنده من و نرم کنن اما من خیلی جدی و عصبانی توپخونه رو روشن کردم و یه دور همه رو از دم توپ گذروندم تا چهره خانواده صبح اول صبح بره تو هم و دوباره این جمله که: «تو چرا جنبه شکست نداری؟! دنیا که به آخر نرسیده!» من اما، رفتم تا یه دوش آب گرم یکم اعصابم و آروم کنه و یادمه همون جا بخاطر این حس بد زدم زیر گریه!

این فقط یه نمونه اش بود...یادم میاد که بارها و بارها ترس از باخت و شکست جلوی همه فلجم میکرد انقدر که حتی ساعت هشت شب مادر گرام و می بردم تو بیابون به هوای کار واجب و پیدا کردن یه تالار اندیشه تا از عذاب مسابقه دادن جلوی کسایی که نمی شناختم نجات پیدا کنم و انقدر این ترس به من غلبه داشت که برام مهم نبود تمام ساعت هایی که تمرین کردم و هدر بدم.

تو مدرسه و سرکلاس من اونی بودم که جواب پرسشای معلم و زیر لب می داد و وقتی یه سوال پرسیده می شد، پاسخ، ناخودآگاه در کسری از ثانیه به ذهنش می رسید. اما از ترس غلط بودن لب می بستم تا بعد از دو دقیقه دوستی پیدا بشه که بلاخره به ذهنش برسه و حاضرجوابی اش(!) انقدر قابل تحسین بود که بیشتر موقعیت ها با تشویق همراه میشد. یادمه که بعد از هر اتفاقی ازین دست تو دلم می گفتم: لعنتی! این تشویق مال من بود! اونم دو دقیقه پیش!! و هردفعه می گفتم دفعه ی بعد نوبت منه. اما دفعه ی بعدی درکار نبود. اگر هم بود باز این حس لعنتی مانع میشد.

هرچی بیشتر گذشت تو مورد دوم کارآزموده تر شدم تا جایی که سر اولین جلسه شیمی پیش دانشگاهی سومین یا چهارمین – دقیق یادم نیست – سوال استاد خطاب به من بود: دخترم اسمت چیه؟ خیلی خوب جواب میدی!

اما ترس از مسابقه هنوز به قوت خودش باقی بود. وقتی صحبت از ارائه میشد من جزو مسلط ترین ها بودم اما همیشه می ترسیدم ازین که به توانایی های دیگه ام اتکا کنم. ناگفته نماند که این ترس بعد ها حتی قابلیت اولمم ازم گرفت!

تنها جایی که فکر نمی کردم یه روزی ترس از شکست توش من و از پا دربیاره شکست تو بازی آدم بزرگا بود. فهمیدن اینکه یه راه طولانی و پرخطر و اشتباه اومدم و حالا باید برگردم. باید دوباره برگردم از اول تا شاید یه روزی دوباره بتونم راه و پیدا کنم. هرچند که فکر نمی کنم آدم ها – مخصوصا از نوع بزرگشون -  فرصت دوباره شروع کردن و داشته باشن. برام سخته که به همه ی کلمه های قبل، اصلِ کلمه رو اضافه کنم. پس شاید بهتر باشه اینجا بیارم تا خودتون جمله رو دوباره بسازید: "احساسی"

شاید این مطلب به نظر درد دل بیاد اما حرف اصلی اینه: من آدمیم که یه عمر از ترس باخت شروع نکردم. خیلی چیزارو...

اما منِ ترسو از ترس بازنده شدن، از ترس شکست، ماه ها بازی کردم...افتادم و بلند شدم. خراب شدم و دوباره خودم و ساختم..

و تازه فهمیدم همیشه ترس از حضور تو میدون منعت نمی کنه. گاهی اوقات ترس باعث قدرتت میشه. طاقتت و می بره بالا، طوری که هیچ وقت تو خودت نمیدیدی که به اینجا برسی!

شاید با خودتون فکر کنید این ترس خوبه..اما این از اولی هم خطرناک تره. این همون خوره ایه که تا به خودتون میاید می بینید ازتون چیزی باقی نذاشته...یهو به خودتون نگاه می کنید و به جای اون کسی که همیشه می شناختین یه صورتک پژمرده بهتون زل زده و چشماش مدام پر و خالی میشه.

ترس ...این ترس لعنتی هیچ جا خوب نیست..نه تو گریز و نه تو پای بندی...

اگر به عقب برگردم...اگر روز اول به من بگن بین همه ی ویژگی ها فقط یکی رو بردار..من شجاعت و گلچین می کنم.

 تا ایندفعه، اگر از جایی دوری می کنم بخاطر ترس از باخت نباشه. اگر جایی می مونم فکر تموم شدن و باختن دست و پامو نلرزونه..شجاعانه بمونم...شجاعانه پا به میدون بذارم. و اگر جایی – که خدا اون جارو نصیب گرگ بیابون هم نکنه – فهمیدم دیگه جای موندن نیست با شجاعت پامو از معرکه بیرون بذارم و دووم بیارم...حتی اگر به قیمت از دست دادن باشه. چون فرقی نداره که چه چیزی و داشته باشی. وقتی شجاعتِ نگه داشتن یا ترک کردن اش رو تو لحظه ی درست نداری، بازنده ای! حتی اگه به ظاهر نبازی...

پ.ن: فکر کنم جواب اینکه چرا من گریفندور و انتخاب کردم و گریفندور هم من و، مشخص شد! :دی

+ تا چه پیش آید برای من، نمی دانم هنوز...

 

منِ او

بار اولیه که تو دانشگاه دارم می نویسم...باورتون میشه...چهارساله تو این ماتمکده ام و این بار اوله که در کلبه مو این جا باز می کنم...حس زیرنویس شبکه خبر و میده وقتی بین یه عالمه خبرای کسل کننده خیلی ناگهانی تیتر قرمز «خبر فوری» خودنمایی می کنه و رخوت و از سر همه می بره...
باید با یه نفر حرف بزنم که خیلی وقت پیش یه گوشه همین جا خونه نشینش کردم!

- اون یه نفر مرد...برو با بقیه حرف بزن!
-  می دونم که می دونی چی شده...
- آره باز گند زدی اومدی سراغ من جمعت کنم!
- این بار یکم فرق داره..اومدم جمعم کنی...اما یه خواسته ی مهم تری دارم!
- چی؟

- برگرد..اومدم دنبالت که برت گردونم...

- چی شد؟ خوردی تو دیوار؟ بازم خوردی؟

- میشه طعنه نزنی؟
- نه!
- باشه...لااقل میشه هیچی نپرسی؟ فقط برگرد...
- ...
- بهت احتیاج دارم...بند بند وجودم بهت احتیاج داره...این دفعه تنهات نمی ذارم...
- تو خائنی.
- آره...ولی تو می دونی که چرا دارم می گم این بار فرق داره. بلند شو..ازون  گوشه دربیا...بیا یه بار دیگه کمکم کن...بذار مثل قبل یکی بشیم.
- تو چقدر باید پیش بری تا بفهمی بدون من نمی تونی...ضعیفِ بدبختِ ساده دل!
- نه بیشتر ازین...حالا برمی گردی؟
- اگه از خودت یکم جنم نشون بدی چرا که نه!
- : )
- این یادت باشه، من بدون تو هیچی نیستم...چون فقط با تو می تونم هست باشم. اما بدون تو هیچ حسی هم ندارم! تو بدون من هنوز هستی...خوبم هستی...اما امون از وقتی که به من احتیاج داشته باشی و نباشم...اون لحظه آرزو می کنی کاش هیچ وقت تو دنیا نبودی...
- نبودی و آرزو کردم...
- پس لب و لوچه تو جمع کن..برو شومینه رو روشن کن و بیا...می بینی که الان هستم...

+++

پ.ن: گاهی به این فکر می کنم که همه ی ما مثل اسمیگل به یه گالوم احتیاج داریم...حتی اگه بخاطرش کارمون به کوه هلاکت کشیده بشه! هیچ کس نمی تونه این ادعارو رد کنه که گالوم همون کسی بود که اسمیگل و تو دخمه های تنگ و تاریک و سرد زنده نگه داشت! با این وجود اوضاع همیشه انقدر رقت آور و منزجر کننده نیست...منظور بودن گالومه...نه سر کردن با وسوسه ی Precious!

You have your chance

قبل از اینکه شروع به حرف زدن بکنم، به این دقت کردین که سایز نوشته های من پست به پست بزرگ تر میشه؟!

فکر کنم بهتره خیلی زیرپوستی و آروم برش گردونم به یه حد وسط!

 

امروز هوا عالی بود....از عالی اون ورتر....ابر...بارون...تگرگ...و من که به هیچ منظره ای دسترسی نداشتم به شمعدونیای باغ کوچیک مادر گرام قناعت کردم و چند تا عکس محض خوش کردن دل خودم که بارونِ به این قشنگی و از دست ندادم گرفتم.

 

راستش حالم گرفته اس...کمی تا قسمتی...امروز تمام تلاش و گذاشتم که لااقل سیزن هفت HIMYM و تموم کنم...و متاسفانه قسمتای جالبی ندیدم... و اصن نمی فهمم چرا هرچی جلوتر میرم حس می کنم اینا یه حق کپی رایت درباره شخصیت رابین به من بدهکارن!!!....البته نه از همه لحاظ...ولی از خیلی لحاظا....و یاد چند ماه پیش میفتم....و نمی دونم چرا..حالم بد و بدتر میشه...یه جورایی شبیه مازوخیسم شده! اما باید تموم شه...

من یه قانونی دارم! چه تو کتاب خوندن، چه فیلم دیدن! که حتی تو زندگیمم سعی می کنم بهش پایبند باشم! اونم اینه:« هیــــــــــچ وقت نصفه کاره نذار...آخرش و ببین!» برای همینه که حتی یه کتاب مزخرف رو اعصاب و درباره یه زن خیالاتیِ هوسباز تا آخر می خونم...یه فیلم غمناک و تا آخر می بینم...و وقتی زندگی سخت میشه حتی یک لحظه هم به حذف خودم فکر نمی کنم...چون باید تا آخــــــــرش و ببینم!!

به نظر من هرکدوم اینا قراره به یه سرانجام خاص برسه...مثل چارلی چاپلین معتقد نیستم که «هرچیزی آخرش خوشه»! اما معتقدم که اگه تا آخرش و نبینی انگار همیشه یه گوشه ای از ذهنت درگیر چیزیه که تموم نشده! یه جایی از دل و مغزت هنوز درگیر داستانیه که آخرش و نمی دونی...و این داستانا مدام بیشتر و بیشتر میشن! و وزنشون سنگین و سنگین تر!

برای همینه که گریه ها و بغضای رابین و می بینم و با اینکه می دونم تهش حدودا چی میشه باز تحمل می کنم و مصمم تصمیم می گیرم تا آخرش رو بـــــــــــبـــــــیـــــــنــــــــــم! شنیدن نه حتی...ببینم!!

یا حتی برای همینه که این روزا یه سری سختیارو تحمل می کنم...یه چیزایی رو با خودم می کشم که هیچ وقت فکر نمی کردم بتونم هندل کنم! اما بازم ادامه می دم! یا اون وقتایی که حس می کردم خالیِ خالی شدم و دیگه هیچی ندارم که بخوام براش یا برای موندن پاش زندگی کنم (این هیچ می تونه آدم، باور، هدف یا حتی یه جرقه کوچیک باشه...مثل روشن شدن یه کبریت تو تاریکی یه اتاق!) چشمامو از هر چیز تیز برمی گردونم...تو خیابون احتیاط می کنم و فکر مرگ و از سر بیرون می کنم! هنوز آخرش نشده...و من باید آخرش و ببینم!

تا حالا به کسایی که خودشون و از زندگی حذف کردن فکر کردین؟!

یه جورایی این حس و میده که وسط یه بازی بزرگ دسته تو پرت کنی یه گوشه و بری ازبازی بیرون...درحالی که حتی در بدترین شرایط شانس بودن داشتی...

و فکر می کنم به همه ی کسایی که گیم اور شدن! قبل از اون که خودشون از بازی خسته بشن! در حالیکه هنوز شوق بازی داشتن! و این غم انگیزه...و ترسناک...حالا...وقتی هنوز فرصت بازی هست...

این برمیگرده به دید طرف...من فکر می کنم بعضیا کلا جدی بازی نمی کنن...اومدن یه دست دورِ همی بزنن...نیومدن که ببرن! به هردلیلی...ولی یه چیزی هست: این که فکر کنی از الان باختی..اونم قبل اینکه گیم اور شی و از بازی بندازنت بیرون! این فقط نشونه ی ترس و ضعفه...هرکسی یه نظری داره...اما من میگم حیفه...

هرکس انتخابی داره و انتخاب من اینه که تا وقتی کسی من و بیرون ننداخته بازی می کنم! و هروقت سرحال باشم خوووووب بازی می کنم! یه جوری که حتی اگه باختم، بازنده ی قابل احترامی باشم...

بحث از کجا به کجا رسید!

قضیه جنبه و کنترله! که ظاهرا من جفتش و ندارم!

در کل خواستم بیام تو کلبه و یه اعتراف آروم کنم! دلم عمیــق گرفته! اما منتظرم آخرش برسه...احتمالا فقط اون موقع باز میشه...

+

یکی از دوستای گل یه لینک از یه موسیقی فوق العاده تو کامنتِ پست قبلی گذاشته...با گوش دادنش قشنگ حس کردم تو همون جنگل مرموزم...امتحانش کنین...(باید حتما اشاره کنم من خسته ترم از اونیم که باز لینکشو اینجا بذارم عایا؟!)

+

کتاب جان کریستوفر عزیز یه چیزی تو مایه های دو سه هفته اس که دستمه به ضمیمه یه کتاب دیگه و همین روزاس که کتاب خونه با آژان بیاد ازم بگیره! حتی نمی دونم تلفنی واسه کِی تمدیدش کردم!

چرا این کتاب خونه ها یه سیستم پیشرفته تری ندارن؟مثلا کامپیوتری بکل... چرا مثل کتاب خونه های آمریکا و اروپا اونقدر باشکوه و بزرگ و دکور شده با چوب نیستن؟ چرا این شکلی نیستن؟؟؟!

 

یا این شکلی:

من چرا ازینا تو خونه مون ندارم؟!

 

یا از اینا:

چرا انقدر غر می زنم؟! چرا هیچ کس دستشو جلوی دهنم نمی ذاره؟!....واقعا تنهایی سرکردن تو یه کلبه هم درده ها!! کم کم خل میشی..یا حتی خل تر! لیلا هم که فکر کنم گوینده شد رفت!! حالا من هی می شینم این جا غر می زنم! ...وات اِوِر...منم کلبه دارم واسه خودم!

+

می خوام کم کم به طور جدی شروع کنم برای ارشد خوندن! باورم نمیشه انقدر بزرگ شدم که بخوام ارشدم بدم...همه چیز با یه سرعت وحشتناکی داره جلو میره...یکی زندگی من و گذاشته رو دورِ تند!! سرگیجه آوره...در عین حال حس می کنم سرعتم عادیه! این از قبلیم ترسناک تره!

+

یه پیشنهاد کتاب دارم که خودم هنوز نحوندمش اما به شدتــــــ دوست دارم که بخونم..."مردی در تبعید ابدی" مال نادرِ ابراهیمی و درباره ملاصدراس...تعریفش و از زمان دبیرستان زیاد شنیدم اما با همین یه تیکه هوس خوندنش افتاده به سرم:

 

«

بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا!

چنین کنید تا ببینید که خداوند...

چگونه بر سر سفره ی شما، با کاسه ای خوراک و تکه ای نان می نشیند

و بر بند تاب، با کودکان شما تاب میخورد،

و در کوچه های خلوت شب ، با شما آواز میخواند...

مگر از زندگی چه میخواهید

که در خدایی خدا یافت نمی شود

که به شیطان پناه می برید؟

که در عشق یافت نمی شود

که به نفرت پناه می برید؟

که در سلامت یافت نمی شود

که به خلاف پناه می برید؟

خداوند همه چیز میشود همه کس را_ به شرط اعتقاد...

»

 

Summer BucketList

یه وقتایی حس می کنی زمان داره بدجور از دستت میره! مثل آبی که با دو تا دستات از یه چشمه زلال برداشتی اما ظرفی نداری که توش بریزی و قطره قطره داره از دستت میره! 

حکایت روزای تابستونم همینه...

تابستون وقت مناسبیه برای رسیدگی به همه ی خواسته های مونده تو صف انتظار...

برای همه ی کارایی که دوست داری انجام بدی اما یا وقتش نیست یا دلهره ی مشغله و درس نمی ذاره با خیال راحت بهشون برسی..

وقتی این همه زمان بدون حساب به ما میدن فکر می کنم اولین چیزی که همه انجام میدیم هدر دادنشه...چون عادت کردیم که تو فراوونی تنبل بشیم...اما درست کردن یه لیست و وسوسه ی تیک زدن جلوی گزینه هاش آدم و ناچار می کنه که از خواب و تنبلی دست بکشه و یکم به فکر استفاده از روزاش بیفته...من فکر می کنم هرکسی باید یه To do-list برای تابستونش داشته باشه...مهم نیست چه چیزایی توش می چپونه...البته مهم که هست. چیزایی که دوست داری..یا همیشه تو مشغله ها به این فکر می کنی که «اگه الان تعطیلات بودیم این کارو انجام میدادم.» و حالا که تعطیلاته باید خودت و هل بدی که انجامشون بدی تا دوباره تو گرفتاریا حسرتش و نخوری. 

این لیست می تونه از کارای تابستونی مثل رفتن به ساحل و شنا کردن تو استخر باشه تا کارای مسخره ای مثل خوردن یه عالمه نوشیدنی خنک یا بستنی تو یه روز..یا خوندن کتاب یا دیوانه وار فیلم دیدن....همه و همه ی چیزایی که حتی کمی فانتزی توشون هست.

اون وقت بعد از تعطیلات میشه با افتخار به لیست نگاه کرد و گفت:«این تابستون هدر نرفت»

^________^

برای شروع، این   Bucket Listِ ما..

 

پ.ن: شاید به نظر احمقانه بیاد، اما خودش یه قدم بزرگه، نقد روشنفکرانه و نگاه آدم بزرگارو هم نیاز نداریم این جا..با تشکر!

پ.ن کارپه دیِم: می دونم نصف بیشترش گذشته، امـآ ایتــــس ســــــــــــــــــــــآمـــــِـــــــــر...هـــَــو فــآن...^^

پ.ن سوشی: این ژاپنیا غذای درست حسابی هم دارن یا همیشه همین جوری مسخره بازی در میارن؟؟؟!! :|

پ.ن خرکیف: در دورترین زاویه ذهنم هم همچین روز تولدی نمی گنجید! :دیــــ

پ.ن مــهم: خوشبختی یعنی تو دیوونه بازیاتم تنها نبآشیــ :) 

***

«...کفِ نیم طبقه یک تشک دونفره پهن است و دور تا دور آن هم با فاصله ای 20 سانتی متری از سقف کتاب خانه ای دور می زند پر از کتاب های وسوسه کننده ای که می تواند یک ماه آدم را به خودش مشغول کند. توی همین آپارتمان 20 متری هم می شود خوشبخت بود، به شرط اینکه راهش را بلد باشی! همان طور که  دوستان آرش بلدند.»

برگِ اضافی - منصور ضابطیان

***

 

In The Summer Time - Mungo Jerry

 

Download