قهوه شامی

یه قهوه مرحمتی از دیار شامات دستم رسیده که اصلا زبان از بیان طعم و عطرش قاصره! (وی به لحاظ تقسیمات جغرافیایی هنوز در قرن سوم هجری به سر می برد!) دوستی که اینو آورد فقط گفت از سوریه به دستش رسیده و هل داره اما یه دوست دیگه ای مفصل تر توضیح داد و من اون توضیح رو می ذارم؛ باشد که یه قهوه خور اینجا ازش استفاده کنه و برای منم اعمال ماتاخر شه! 

اون یکی دوستمون گفت مردم غزه عادت دارن قهوه رو پر از پودر هل می کنن. (خودم میدونم غزه تو فلسطینه برای همین گفتم شامات!)

 قهوه برزیلی خیلی رست با پودر هل. تجربه منم نشون داد فقط به درد موکاپات و دمی می خوره ابدا برای دستگاه ازش استفاده نکنین!  ظاهرا هل و زعفران مصلح قهوه ان و ترکیبشون باعث میشه استفاده ازش ضرر چندانی نداشته باشه. در ادامه طبق تحقیقات گوگلی خودم متوجه شدم عرب ها کلا به قهوه، هل و میخک و زنجبیل و این جور چیزا اضافه می کنن که هم عطر خاصی می گیره هم بهش خاصیت و طعم بهتری میده. منطقه شبه جزیره با رست کمتر و ملایم تر و منطقه شام رست تیره تر. 

 

+ سر ذخیره مطالب وب پدرم دراومد از بس به عادت وی اس کد کنترل اس رو برای ذخیره زدم! این روزا کم مونده از خانواده هم سیو بگیرم! 

یاد خواهرم افتادم که داشت از تی وی یه چیزی می دید تلفن زنگ خورد طبق عادت کنترل رو ورداشت پخش رو متوقف کنه!

 

++ رسیدیم به اون وقت دلنشین سال که حتی اگه آستین بلند هم بپوشی گرمت نمیشه؛ اما خب، به زودی پکیج هارو باز می کنن و من باز می پزم! و و در آینده ای نه چندان دور حتی پنجره رو هم نمی تونم باز کنم چون خواهرم سبزبچه هاشو ردیف کرده جلوی پنجره! وظایف یاوانا رو تقسیم کردیم: من آواز می خونم و با اورک ها سر منابع درگیر می شم اون از گیاها نگه داری می کنه!!

Half a world away!

جلوش نشسته بودم، سرم به دستم تکیه داده و تمام تمرکزم روی گوش کردن بود.

نمیخواست من حرف بزنم! از اول هم نیومده بود تا حرفی ازم بشنوه. این طور حس می کنم؛ چون حتی وقتی دست و پا می زدم بدون ایجاد سوتفاهمی جدید بحث رو شروع کنم چشماش بی قرار لحظه ای بود که لبام از حرکت بایستن.

پس ساکت شدم.

و شروع کرد.

از کجا؟ احتمالا از عهد آدم! چون خیلی عقب رفته بود و کلاف های پیچیده ی پرونده های گذشته رو جوری درهم تنیده تر می کرد که من حتی اگه دموستنس یا سیسرون هم بودم نمی تونستم سر این کلاف رو پیدا کنم...

همین طور که محور زمان رو جلوتر میومد حس می کردم داره از سرزمین آشنای من دور و دورتر میشه. سعی کردم واقع بینانه حرف بزنم. تمام حرف های قبلی رو بی جواب گذاشتم. نیومده بود که توضیحی بشنوه. خواستم برای آینده مسیری باز کنم که به مسیرم یه تبصره زد. حرفش رو که شنیدم دیدم احتمالا تو این مدت دوری یه سیاره از هم فاصله گرفتیم. دیگه نمیشناختمش. وقتی صدای توی ذهنم سعی کرد بهم دلداری بده من به مردمک های درشتش خیره نگاه کردم و متوجه شدم حتی صداش رو هم انگار از فرسنگ ها دورتر می شنوم. خاطرات من مهم نبود. تصویری که سعی می کردم براساس شناخت گذشته بسازم هم پشیزی ارزش نداشت. باید با این حقیقت کنار میومدم که جهان ما منبسط شده و داریم به ازای هر گردش و هر قدم از هم دورتر میشیم.

دهنم رو بستم و لبخند زدم.

وقتی حرفاش تموم شد زمان ملاقات هم به سر اومده بود؛ طبعا! تعارفی تکه پاره کردم و از هم خداحافظی کردیم.

به قول شان بایتل بعد از شنیدن حرفاش هنوز به زندگی امید داشتم، اما به شکل خاطره ای دور!

 

 

پ.ن: سوروی درونم می گه گوش کردن کوفتی دو برابر حرف زدن آدمو خسته می کنه! بازده هم که صفر!!

Words bubble up like soda pop!

یک. یامازاکورا نام یک نوع از درخت های گیلاس ژاپنیه. درختی که برگ هاش قبل و یا همزمان با شکوفه هاش جوونه می زنن. 

تو ژاپنی به دندون خرگوشی ها میگن یامازاکورا.

 

دو. پسر درون گرایی به اسم چری (معادل ساکورا به معنای گیلاس) که تمام حرف های مهم اش رو در قالب هایکو میگه متوجه میشه یوکی - دختری که تازه ملاقات کرده و ظاهرا خیلی اجتماعی تر و محبوب تر از اونه - از دندون های خرگوشی عجیبش خجالت می کشه و برای همین همیشه ماسک می زنه یا دستش رو جلوی دهنش می گیره تا کسی خنده اش رو نبینه.

 

سه. یه روز تو شبکه اجتماعی، یوکی هایکوی جدیدی رو که چری سروده می بینه:

 

"یامازاکورا

برگ هایی که پنهان کرده ای را

دوست دارم"

 

پ.ن: از نظر من این خلاصه ی جذاب ترین بخش های انیمه حباب واژه ها بود.

بگو خب!

هرچقدر بیشتر به قضیه فکر می کردم حالم بدتر میشد. کم کم داشتم قدرت تشخیصم رو از دست می دادم و پیش خودم فکر کردم برعکس ظهر که از خوشحالی در حال ورجه وورجه بودم هیج امیدی نمیبینم...پتو رو محکم تر پیچیدم دورم و همین جور که سعی می کردم خودم رو جمع و جور کنم به تختخواب رفتم. صبح برعکس قولی که به خودم داده بودم خویشتن داری رو از دست دادم و بعد از یه سوال همه نگرانی هامو ابراز کردم! با همون نگاه معمولی و خونسردش که دنیا و مقدراتش به هیچه گفت: «خب!»

همین!

تمام نگرانی هام شسته شد. ذهنم باز شد و چرخ دنده های مغزم به کار افتاد و پیش خودم گفتم که واقعاً «خب! که چی؟» حتی اگر راه حلی پیش پام نمیذاشت همون یک کلمه برای مقابله با فلج ذهنیم کافی بود. اون هیولای ترسناک شب قبل...

برای همینه که باید یکی کنارت باشه تا به مشکلاتی که برای خودت بزرگ کردی نگاه کنه و بگه خب! اصلا این کلمه طلسم شکنه. معجزه می کنه...باعث میشه احساس قدرت کنی و یادت بیاد اراده ی تو از همه ی این بچه غول ها بزرگتره! اگه می خواین تعادل تو زندگیتون برقرار باشه کنار همه ی دلسوزهای مهربون یکی ازینارو هم لحاظ کنید...خب؟

تعطیلات به سبکِ یک مهندسِ بیکار!

 

امروز صبح – تقریبا ظهر- بلند شدم که به پروژه ی عکس برداری خواهر جان برسم. سرش انقدر شلوغه که خودش وقت نداشت بره عکس بگیره. هرچند که خیلی غر میزنه اما به نظر من سرشلوغی با اسکیسس زدن و درست کردن پاورپوینت درباره ی یه کتاب خونه با  معماری فوق العاده هرچقدرم سخت باشه شرف داره به سر و کله زدن با تیر و ستونای یه ساختمون بد قلق یا نوشتن تمرینای سیالات و هیدرولیک و بتن و کوفت و زهرمار!! هنوز یادش می افتم عصبانی میشم!! بگذریم..دوربین و برداشتم و راه افتادم سمت تجریش که از نانوایی اش عکس بگیرم . قضیه این بود که برای طراحی یه نانوایی تو قدم اول باید از ساز و کار و معماری نمونه های مشابه اش تو واقعیت باخبر شد. از اونجایی که فعلا مدرن ترین نانوایی های مورد نظر همانا شعبه های نان سحره منم رفتم سراغ دو تا بزرگشون که اگه شد و پخت هم داشتن از بخش پخت هم عکس بگیرم. همین جوری که دوربین به دست روبروی ساختمون وایستاده بودم و  چلیک چلیک عکس  می گرفتم یه حس خوشایندی هم داشت ته دلم و قلقلک می داد. می دونین ، آدم وقتی خودش جلوی دوربینه کمی معذبه اما دوربین به دست بودن لامصب انقدر احساس قدرت و اعتماد بنفس میده که نگو! اصن می تونی هرجا که معذبی یه دوربین برداری بری و به محض اینکه کم آوردی شروع کنی عکس گرفتن و عین خیالت هم نباشه! خلاصه کودک درونم امروز یه تجدید قوایی کرد مخصوصا تو شعبه نان سحر الماس که کارکنای زن شوخی هم داشت و یکی شون هربار دوربین نزدیکش میومد دو تا انگشتش و جلوی دوربین می گرفت و می خندید. آخر سر هم یه جایزه برای کودک باادب شده(!) درونم گرفتم و یه بسته نون از اونجا براش خریدم. توراه برگشت یاد یکی از فانتزی هام افتادم. داشتم فکر می کردم چقدر خوب بود اگه می تونستم تو یه بعداز ظهر آروم و نسبتا خنک از کتاب فروشی یه کتاب خوب بگیرم با یکی دو تا خرت و پرت دلخوش کُنَک یا قلمو و رنگ و بعدش یه سر به قهوه فروشی بزنم و یکم قهوه بگیرم و دست آخر برم به همچین جایی و نون بگیرم. دلم می خواست همه اش تو پاکتای قهوه ای کاغذی بود و بعدش با یه نوشیدنی دیگه می گذاشتم تو یه پاکت بزرگ تر و قدم زنان برمی گشتم خونه. قهوه رو می گذاشتم دم بکشه، نوشیدنی رو می سپردم به یخچال تا برای عطش شب خنک شه و بعد نون رو می گذاشتم رو تخته و با چاقو و خامه می آوردم  میگذاشتم روی میز، قهوه می ریختم و کتاب رو  هم برمی داشتم. لم می دادم رو کاناپه، تلویزیون روشن می کردیم و منم کتاب و باز می کردم و حالا نخون کی بخون. یه بعد از ظهر در صلح و آرامش کامل!(تنهایی کار کردن شاید لذت بخش باشه اما تازگیا رویاهام هم مثل واقعیتم تنهایی و برنمی تابه! حتی تو این تصویر کوتاه هم یکی دو نفر دیگه هستن که نشستن و تلویزیون می بینن و من با اینکه سرم به کار خودمه باید حضورشون و کنار خودم داشته باشم تا آرامشِ کامل رو حس کنم.)

 

 شاید کسی بالارو بخونه و بگه چه متجدد! حالا واقعا باید مثل فرانسوی ها خرید کنی و بیای خونه تا حالت خوب شه؟! شاید شنیدن این حرفا همچین حالی و القا کنه اما فهوای حرف من درباره حس اون کار بود،  که آرامش بخشه...من معتقدم هرآدمی بسته به موقعیت و زمان به شیوه ی خاصی آرامش پیدا می کنه. به شخصه روش های متعددی واسه آروم شدن دارم که گاهی با هم در تضادن و بسته به نوعِ حالِ بدم و  اخلاق و مودِ اون لحظه ام داره. گاهی همین طور فرانسوی وار شرایط کتاب خوندن و عصرونه خوردنم باید فراهم باشه گاهی هم باید جست و خیز کنم و مثل کولی های اسپانیایی برقصم تا حالم خوب شه..یه وقتایی هم نقاشی، آواز، فیلم و ... حتی تمیز کردن اتاق(این یکی  به شیوه کوکب خانوم بود!)..خلاصه که به تعداد چیزای آرامش بخشی که تو زندگی تجربه کردم راه هست برای حال خوب کردنم. اما همین من هیییچ وقت – تاکید می کنم هییییچ وقت – حالم با معماری سنتی و دکوراسیون و تفریحات ایرانی طور(!)) خوب نشده. دلیلشم جدی نمی دونم اما از گلیم و سفال و آبگوشت و دوغ و موسیقی سنتی مخصوصا ازونن چهچهه زنا(تازگیا میل عجیبی به بعضی از موسیقی های سنتی پیدا کردم اما اونم بسته به حالِ جنابِ حوصله داره.) و خیلی از نماد های ایرانی، نه اینکه بدم بیاد، ولی اونقدری بوجد نمیام که حالم خوب شه. دروغ نگم فقط با مانتو و کیفی که طرح ُگل گُلی داره ...اونم کمی و بسته به طرحش داره. این سلیقه اس. وقتی من دارم فضا سازی می کنم به من و همه کسانی که اینجوری فکر می کنن حس خوبی میده! مهم هم همینه. به قول معروف «همه را نمی توان راضی نگه داشت!»

 

***

 

خواستم بعد از مدت ها یه نوشته فلسفی به سبک خودم بذارم (ازینا که خودمم آخرش گم میشم!) اما ترجیح می دم این روزا،  که تنهاییِ قبلِ خواب به حد کفایت مسائلِ رنج آور رو - که تو روز سعی می کنم محوشون کنم - بصورت HD و بلکم با کیفت بهتر برام پخش می کنه، دیگه بقیه ساعتا ذهن بیچاره رو با فلسفه رنج ندم. فعلا که پاییز جاخوش کرده و یخش کَمَکی آب شده، آبرنگ نو ی تولدم داره کم کم کثیفف میشه – و پاک هم نمیشه! – و این نشونه ی خوبیه (چون بلاخره دارم از دارایی های بلوکه شده توسطط خودم استفاده میکنم) و کشف کردم که می تونم تو ماشین کتاب بخونم بدون اینکه حالت تهوع بگیرم (کافیه سرتون و به پشتی صندلی تکیه بدین). فیلم هست، کتاب هست، برنامه رسیدگی و رنگِ جدید دادن به  دیوار آبیِ آسمونیِ کنار تخت و یاد گرفتن چیزای تازه و کنکور هم هست. امیدوارم بشه با جرقه هایی که ازین کارا زده میشه تاریکی وحشتناکی که سعی می کنم نادیده اش بگیرم رو از بین برد. می ترسم، خیلی...اما به ترسم حق نمیدم.

 

 

پ.ن: شما هم حس می کنین بی جاذبه رو هوایین و ته زور زدنتون باعث میشه سرجاتون معلق بزنین یا فقط منم؟!

 

پ.ن2: احساس می کنم دختر درونم مدتیه که عجیب فعال شده. ضمن اینکه خیلی هم بیشتر از قبل متفکر شده!

 

***

 

«به تعبیری دیگر، نتیجه این می شود: زندگی اساساً ناعادلانه است اما حتی در آن صورت نیز امکان یافتن شکلی از عدالت در آن وجود دارد. چنین جست و جویی البته، شاید وقت ببرد و تلاش و کوشش بخواهد. شاید هم اصلا بی فایده بنماید. فقط خود شخص است که می تواند تصمیم نهایی را بگیرد و یکی از دو راه را برگزیند.»

از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم؟ - هاروکی موراکامی

 

 

به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان...

 

 

 

تو صورتم نگاه کرد و با پوزخند خاصی گفت: «الان تو وجودت عروسیه دیگه..نه؟» یکم نگاهش کردم و گفتم :«الان اصلا خوشحال نیستم!»

پافشاری کرد و ادامه داد: «چرا! معلومه خیلی خوشحالی. الان همه چیت درست شده. این قضیه قشنگ برات غول شده بود..» سرم و انداختم پایین و بعد از یه مکث کوتاه گفتم: «حس یه زندانی و دارم که آزاد شده.» تو تایید حرف من دوباره به این اشاره کرد که مخصوصا تو یه مورد خیلی آزاد شدم و حتما الان دارم با دم ام گردو می شکنم! دیگه جوابی ندادم اما تو دلم به خودم گفتم: «هرچی هستم مسلما خوشحال نیستم...»

اما حس می کنم منظورم و متوجه  نشد! یه زندانی که بعد از مدتها آزاد شده حس پر نوسانی داره. لحظه اول همه ی عضلاتش از اون حس دلپذیر رهایی شل میشه...لحظه ی دوم اون احساس دلنشین فراغت به سرعت جاش رو به بهت و سردرگمی از زمانی که به محرومیت از زندگی عادیش گذشته میده. بعد به آدمای آزاد و سرخوشی ها و شادابی شون نگاه می کنه. تو قدم بعدی از خودش می پرسه اصلا چرا باید وارد اینجا می شدم؟ چرا باید این همه وقت تو بند می بودم؟  چی باعث شد آزادی ام ازم گرفته شه؟ دوباره به آدمای آزاد دورو ورش نگاه می کنه و به زمانی فکر می کنه که همه ی این آدما داشتن با کمترین هزینه روحی و جسمی زیر سایه نعمت آزادی رشد می کردند و بزرگ می شدند، اما برای اون زمان به تلاش برای لذت بردن از حداقل داشته ها گذشته بود! به خودش میادو می بینه که به اندازه تک تک اون روزا از زندگیش عقبه. اما از کدوم زندگی؟ اصلا راهی برای زندگیش انتخاب کرده؟ تو تمام مدت زندانی بودن برای زمان آزادی به اندازه کافی برنامه ریخته؟ به این جا که می رسه از خودش می پرسه : «اصلا امکان داره من بتونم دوباره مثل یه انسان آزاد زندگی کنم؟ می تونم خودم و به آدمای اطرافم برسونم؟ می تونم یه زندگی خوب مثل بقیه داشته باشم؟ خدایا من چقدر از همه چی عقبم..و چقدر وقتم کمه...» هرچی بیشتر تو بحر آدما میره پیش خودش بیشتر و بیشتر به این نتیجه می رسه که فکراش دوردست و نشدنی ان، چون یه چیزی  تو وجودش با زمانی که آزاد بود فرق داره. یه چیزی هست که مثل قبل بهش فرصت زندگی نمیده.  درسته حالا قدر لحظه لحظه اش رو می دونه، اما فکرها و خیال هایی هست که فرصت عمل رو ازش سلب می کنه...دست و پاش رو شل می کنه و تو ذهنش تخم تردید می کاره...

یه زندانی آخر سر بعد از درک مسافتِ بعید رسیدن به همه چیزهایی  که تمام مدت انتظار برای آزادی رویاشون رو می دیده، بعد از درک این موضوع که زمان زیادی رو از دست داده و حالا دیگه اون آدم پرانگیزه قبل نیست، به اونجایی می رسه که به خودش می فهمونه اینا قراره براش تا آخر عمر بیشتر شبیه یه رویا بمونه با چاشنی گاهگداری حسرت.

هرچند نتیجه تمام این افکار و سوال ها باعث نمیشه دست از تلاش برداره؛ اون بیشتر از هرکسی با تمام وجود زندگی می کنه، بدون اینکه مدام نگران نتیجه باشه، لحظه لحظه رو برای داشتن همه چیزهایی که نداشت یا می تونست داشته باشه می بلعه. اما گاهی، وقتی پاهاشو بغل کرده و بعد از یه روز حتی نه چندان سخت گوشه اتاق چمباتمه زده، وقتی خاطرات گذشته فرصت جولون پیدا می کنن و مثل یه فیلم جلو چشم هاش به نمایش در میان، اون لحظه ای که به این فکر می کنه که قرار  کجا به چی برسه، همه ی این حرفا براش تکرار میشه؛ حس کرخت کننده یِ بی نفاوتیِ بعد از دردِ درکِ نتونستن به سراغش میاد و پیش خودش آهسته اعتراف می کنه: «من با بقیه فرق دارم. گاهی وقتا برای یه زندگی خوب فقط یه فرصت هست. و من از دستش دادم...»

 

 

Dream

اول، سلام. : )

دوم خوبم...بد نیستم...نمی دونم!!

سوم...خیر..بنده خواب زمستونی نرفتم...بلکه یه مدت مدیدی هی اومدم بنویسم ولی یا حوصله اش نبود یا چیز خاص و دندون گیری به ذهنم نمی رسید... یه جورایی همون طلسم معروف دچارم کرده بود...انگشتام ذق ذق نمی کردن..بی خیال..اگه بخوام ادامه بدم میشم عین مادربزرگ گرامم که به یه زن عرب گیر داده بود و ناله می کرد که پاش چی شده و چرا درد می کنه!!! حالا این بماند که اون بنده خدا یک کلمه هم از حرفاش نمی فهمید و از روی دستاش که پاهاش و می مالید یه حدسایی زده بود اما با یه حس همدردی عمیقی بهش نگاه می کرد که انگار مامانشه که داره از جفای زمانه گله می کنه و...

یعنی من و نگیرین یه بند... :|||

اصن دلم می خواست این و تعریف کنم..گیر کرده بود اینجای گلوم (کجا؟!)...بهرحال رفع شد...خلاصه که منم نمی خوام مثل مادربزرگم به شمایی که یک کلمه از حرفام نمی فهمین (توهین نشه چون کلا از اول در جریان نبودین) شرح مصیبت بدم...

 

حقیقت نمی دونم باید از چی بنویسم...یعنی درعین اینکه حرف زیاد دارم ولی حرفم نمیاد! به جاش دلم می خواد در اتاق و ببندم برم تو تخت و خودم و پتو پیچ کنم...یه نوشیدنی گرررررممم یا سررررد( بسته به حالم داره!) بذارم کنارم. اگه قبل تر بود می گفتم کتاب بخونم یا فیلم ببینم..اما الان فقط چرت بزنم..انقدری که بعدش خوابم ببره و نوشیدنیه هم از دهن بیفته! بخوابم و خوابای خوب و عجیب ببینم.

آهان...یه موضوع پیدا شد!!

پرحرفی یه وقتایی اون قدر ها هم بد نیست...اوه گرندما گرندما...:دیــ

خیییلی وقت بود که می خواستم درباره ی خواب و رویا حرف بزنم..یکی از عجیب ترین و دم دستی ترین چیزاییه که شاید خیلیا ازش محروم باشن. اما نمی خوام بررسی علمی بکنم یا مفهوم درستش و توضیح بدم. صرفا می خوام یه بخشی از تجربه خودم و بگم و اینکه عایا(!) شما هم همین طور؟

 

قبل ازینکه بخوام درباره اش صحبت کنم بذارین یکم شرایط و مخوف کنم! پرده های کلبه رو بکشم... شومینه رو روشن کنم تا نور آتیش همه جا رو روشن کنه و یه گوشه روی راحتی لم بدم... آها..حالا شد...

اهم...

و اما...شاید برای هرکس تو خواباش یه چیزی باشه که ذهنش به این راحتی نتونه حذفش کنه یا توش دخل و تصرف کنه. نمی دونم بهش توجه کردین یا نه اما یه نکته ای هست که تو اکثر خواب هاتون بهش توجه می کنید بدون اینکه بهش توجه کنید!!!

 

مثلا مهم ترین چیزی که تو خواب برای من اتفاق میفته و توجهم و جلب می کنه، طوری که بعد از خواب هم یادم می مونه "جاییه"  که تو خواب می بینم! یعنی شاید حتی موضوع اصلی خواب هم یادم نیاد اما جایی که اون اتفاق افتاده رو اغلب موارد تو ذهنم دارم. نکته ی جالبی که کشف کردم هم اینه که این جائه خیلی وقت ها گوشه ی ذهن من جانشین جاییه که تو بیداری می بینم. این و قبلا برای دو تا از دوستام تعریف کردم اما الان می خوام واضح تر بگم:

من تو خونه مادربزرگم بزرگ شدم (البته نه اونی که اون بالا پاش درد می کرد!) و خونه ی دو طبقه ی حیاط دار و قشنگش جایی بود که دوران کودکی من با کلی تخیل توش سپری شد. خیلی از شب ها من تو خواب یه جایی هستم که تو خودـ خواب مطمئنم خونه ی مادربزرگمه...تنها وقتی می فهمم که این جا اون جا نیست که بیدار شدم و شکل و شمایل خونه ی واقعی رو به یاد میارم. این خونه ی کذایی تو خواب من هردفعه یه شکله...یه دفعه حیاطش با یه در فلزی به یه دامنه ی سرسبز و تو مه ختم میشه! یه دفعه از سقفش یه دریچه به خرپشته ای که من در واقعیت کلی باهاش فانتزی ساختم باز میشه! یه دفعه خونه تراسی داره که به خونه ی همسایه بغلی با یه تراس با نرده های گچ کاری شده و پوشیده از پیچک های بزرگ و رنگی (که حاضرم قسم بخورم رنگ های تند و شادشونو تو خواب به یاد میارم- قابل توجه کسانی که می فرمایند خواب رنگی نداریم!) راه داره که تو واقعیت سال ها پیش خراب شده و جاش یه آپارتمان رفته بالا. و...

اون جا همیشه تو خواب بعنوان یه جا شناخته میشه...درحالیکه هردفعه تفاوتای زیادی داره.

 

این جائه یه وقتایی مکانیه که تا حالا یکبار هم نرفتم اما تو خواب اونقدر واضح بودن و خاص که یادم مونده. مثل یه شهر کوچیک با خونه های یک طبقه و دو طبقه که آنچنان به کوه نزدیک بود که انگار با دراز کردن دستت، نوک انگشتات قله رو لمس می کنه...اون جا خونه ی امنی بود...و آدمایی که آشنان...

انقدر یادمه که اگر یه روزی تصویری شبیه اش رو ببینم میرم سراغش...چون مطمئنم اون و قبلا امتحان کردم.

دیگه بیشتر ازین لو نمی دم چون همین الانم ذهنم فهمیده که بهش نارو زدم و اسرارش و لو دادم. داره از دستم عصبانی میشه و این و می تونم از رو فراموشی ای که داره بهش دچارم می کنه بفهمم! داره دونه دونه اطلاعات و می فرسته تو گاوصندوق اصلی و محرمانه...تا آلزایمر نگرفتم و خونه ی خودمونم یادم نرفته همین جا مثال زدن و تموم می کنم.

اما در کل می خواستم بگم این قابلیت برای همه وجود داره و از نظر من به شدت چیز جالب و عجیبیه که بسی جای بحث داره. چون من ازون دسته آدمایی هستم که معتقدم موقع خواب روح موقتا از بدن جدا میشه و شروع به گشت و گذار می کنه. ظاهرا اینکه کجا میره برای من جالب تر از اینه که چیکار می کنه! شاید برای همینه که مکان ها بیشتر از اتفاقات تو ذهنم می مونه. شاید هم این آرزوی فعلا سرکوب شده جهانگردی باعث شده انقدر روحم تو خواب بی قرار بشه که هی ازین طرف به اون طرف سرک بکشه و منِ کنجکاو و با خودش به هرطرف بکشه.

این توانایی ذهن و روح برای سرگرم کردن من تو خواب و خبر دادنم تو قالب چیزایی که آشنان ولی نیستن و دوست دارم.

شما چی؟! تا حالا بهش دقت کردین؟! که چی بیشتر تو رویاها یادتون می مونه؟ بیشتر به کدوم بخش توجه می کنید؟ اصلا رویایی می بینید یا فقط بیهوش میشین و بهوش میاین؟! بهش فکر کنید. رویاها مهم ان. خبر از عالمی میدن که درگیر شماس و شما هم درگیرش... خبر از بی قراریِ روح و روحِ بی قرارتون میدن. حالا مهم نیست چی...مهم اینه که شما می فهمید کدوم بخشش مهم تر بوده.

 

+ این که من به مکانِ خواب توجه لازم رو مبذول می کنم جامعیت داره اما استثنا هم داره! تبعا خواب ها هم برام مهم ان. مخصوصا بعضی ااز خواب ها با اتفاقات عجیب یا آدم های آشنا...لازم نیست حتما خودتون و مجبور کنید که یه چیز مهم تو رویاهاتون داشته باشید!!

 

 

  

***

ازون جا که مدتی از میادین کتاب و کتاب خوانی دور بودم (!) تنها پیشنهادم کتاب 504 Essential Words 

 ـِ...و کور شوم اگر دروغ بگویم! خیلی خوبه ... بخونیدش حتما    ^____^

 

++ نمی دونم می دونید یا نه اما پنجمین آلبوم 1D هم نوامبر منتشر شد. پیشنهاد من ازین آلبوم دو سه تا آهنگه:

 

 

If I could fly

Download

I want to write u a song

Download

Perfetct

Download

 

 

+++

 « هر زن 

یک سرزمین است ؛

آداب و رسوم خودش را دارد. »

***

از کیفی که می بریم!!

”

نوشتن واقعا کار لذت بخشی است. همین که انسان خودش نباشد ولی در تمام ماجرائی که از آن صحبت می شود جریان داشته باشد، از آن لذت بخش تر است. مثلا همین امروز من مرد و زنی عاشق و معشوق را با همدیگر سوار بر اسب در جنگل به گردش بردم. بعدازظهر یک روز پاییزی بود، برگ زرد درختان را باد به هرسو می برد. من در این میان هم اسب بودم، هم سوار؛ هم برگ بودم، هم باد، هم خورشید قرمزی بودم که پلک های ایشان را که غرق در عشق بود نیمه می بستم و هم کلماتی بودم که آن دو بر زبان می آوردند.

“

گوستاو فلوبر-مقدمه "مادام بواری"

 

فوبیای تولد!

یادمه یه بار یه جایی راجبه سلسله تولدهایی که به باد فنا رفت اشاره  کردم..خیلی وقتِ پیش...

اون روز تولد 18 سالگیم بود.

نمی دونم چرا بجز سال قبلش هرسال یه ماجرایی تو روز تولدم پیش میومد و کلا بهترین روز و مهم ترین روز از نظر من و به فنا میداد!

اون سال هم یادمه در کمال غربت مهم ترین تولد عمرم و (به نظر خودم البته!!) برگزار کردن و سر و تهش هم اومد! خیلی بی صدا..خیلی شل...با یه تلویزیون روشن که داشت اخبار می گفت..و حتی اون پول نو هم سهم من نشد، چرا که ناگهان فشفشه ای که به تنهایی بار هیجان مجلس و به  دوش می کشید در اثرِ این همه توجه و غروری که از یکه تازی بهش دست داده بود، چند جرقه ی ناقابل هم نصیب تراول ها کرد تا یکی دو تا سوراخ ریز تو کادوی پرهیجان من بیفته! خلاصه که در نهایت اون تراولا با کهنه ترش  عوض شدن و منم دست از پا درازتر به اتاق برگشتم و به این فکر کردم که سال قبلش اگرچه تو مدرسه بود، اما چقدر خوش گذشت! البته یه دلیلشم این بود که این اولین تولدی بود که منِ بچه یِ کفِ مرداد می تونستم  تو مدرسه بگیرم! با کیک بزرگی شبیه یه دخترِ گاوچرون که مامانم مدام یادآوری می کرد که: «این خودِ خودتی!»

گذشت و من دانش جو شدم...

اما آب از آب تکون نخورد. سال به سال دریغ از پارسال و من فقط سال هایی رو میدیدم که در کمال ترس و وحشت از بیست رد میشد!!! بله..خیلی مهمه..اما تنها نکته خوبی که توش بود این بود که نظریه «18سالگی جادویی» به طور کامل باطل شد و فهمیدم واسه یه دختر 18 ساله هیچ اتفاق خاصی نمیفته مگه اینکه پیش از باز شدن بیش از حدِ چشم و گوشش بِدَنش بره!!! نه سفر بزرگی..نه ماجراجویی...هیچی!

فقط درونی اتفاقات بزرگ می افتاد...و می گذشت!

از سال پیش به این نتیجه رسیدم که بهتره اصن واسه خودت سال مهم انتخاب نکنی! اگه یه سنی مهم باشه خودش خودشو نشون میده!!

و اون سال تصمیم گرفتم به بهونه تموم شدن 21 سال از عمرم اونم تو 21 ام مرداد یه جشن درست درمون راه بندازم...

بماند که خودم چقدر کار کردم و شهید دادم! اما از 21 سالگیم راضی بودم! هم از زندگی..هم از تولد!

و ازون به بعد انگار این میل به گرفتن یه تولد باشکوه مطابق میل خودم کمی تا قسمتی فروکش کرده...

اما این قضیه ی خراب شدنِ روزِ تولد همیشه هست انگار! ... مث همین فردا..که وسط تابستون باید برم دانشکده تا جلوی آدمی که ازش به معنای واقعی کلمه " مــتــنـــــــــــــفــــــــــرم" ارائه بدم..اونم یه پروژه ی کاملا رو هوارو...

و روز قبلشم خدا می دونه که به چه چیزای بدی درباره ی خودم فکر نکردم! با این حال دیگه انگار برام مهم نیست...

عین خیالمم نیست دوستی که من همیشه سعی می کردم راس ساعت 12 با یه متن از خودم تولدشو تبریک بگم امسال یادش رفته هرسال قرارمون چی بود...اینکه صمیمی ترین دوستام با من حرف می زنن ولی انگار نه انگار که "من" ای به دنیا اومده،

و این که روز تولدمم باز باید منت بکشم!!!

فکر کنم به قول یکی از اساتید به اون مرحله ی سوم عرفان رسیدم که بهش می گن "قلوب مطمئنه..."

بلــه...مطمئنم...

مطمئنم که اگر قرار باشه بشه، امسال یکی از بهترین سال ها میشه...

امسال با همه ی اتفاقای بد دل من آرومه...

مطمئنم؛ چون پستی و بلندی هایی که تو این مدت دیدم، تو سال های گذشته عمرم نه دیدم و نه طی کردم!

و این "من" ای که دیگه تبریک ها براش مهم نیست، انگار یه آدم دیگه اس..که از قید و بند دخترِ نیمه لوسی که فکر می کرد لحظه ی تولدش  تمام کائنات باید برای یه لمحه متوقف بشه، در اومده...

حالا شده کسی که راس 3:35 میره کنار پنجره، رو به جنوب، سرش و بالا میاره و به آسمون تو موقعیت خاصش نگاه می کنه..و با دیدن یه ستاره لبخند میزه!

حتی اگه هدیه بخششی از کیسه ی کیهانی باشه، بازم شادش می کنه، اون و مال خودش می دونه..و دلش گرمه!

من می خوام از بین همه ی ترسایی که دارم، این یه دونه رو امسال بذارم کنار!

فوبیای تولد...خراب شدنش..باشکوه برگذار نشدنش..بلا بلا بلا...دیگه مهم نیست.

روزای مهم تو زندگی هر آدمی کم نیستن و تولد فقط یکیشه..اگه این روز برات خاصه..می تونی پیش خودت خاص برگزارش کنی!

مسئله اینه که اگه اون یه سال و خاص زندگی کرده باشی دیگه با آهت شمع تولدت و خاموش نمی کنی! وقتی داری آرزو می کنی، هدف داری؛ و نه حسرت!

و من می خوام   این یه تغییر و تو شروع یه فصل جدید از زندگیم بوجود بیارم...

*

نمی دونم چی شد که این آهنگ که امشب اومده تو ذهن من، بیرون برو نیست! مال یه فیلم نه چندان سطح بالای تی نیجریه! اما من با این آهنگ روحیه ها گرفتم... : )

 

Someone's Watching Over Me