کوچ

برای کسی که یه مدت مدیدی تو یه وب می نوشته اون جا حکم خونه شو پیدا می کنه..یه جور پناهگاه...وقتی مجبور میشی به دلایلی اون جا رو ترک کنی یه جورایی دلت می گیره...کلبه ی قبلی نومه نور من بود...هبه ای که والار عطا کرده بودن برای منِ عاشق نوشتن..تا یه زندگی نو بسازم...یه جای نو...

اما خیلی راحت همه اش رفت زیر آب..اگر چه به همت دوستِ خوبم یه بک آپ ازش برگشت..اما کیه که بگه باز احتمالش نیست طوفان جدیدی برسه؟
بعلاوه فکر می کنم این ماجرا یه توفیق اجباریه برای کوچ به یه جای تازه...
از بین همه ی سرزمین ها بیان چشمم و گرفت..تصمیم گرفتیم همین جا سکنی بگزینیم تا ببینیم چی پیش میاد.
ورود خودم و به یه کلبه ی دیگه تبریک می گم. به نظر جای دنج و خوبی میاد...پناهگاه خوبی میشه  : )

پ.ن: خیلی وقته که یار غار نیومده..انقدر طولانی که نمی دونم باید از "ما" استفاده کنم یا "من"!